Marlon Williams | Marlon Williams

Popmuziek uit Nieuw Zeeland wordt bijna altijd geassocieerd met Flying Nun; het poplabel dat ons al vanaf de jaren tachtig intelligente gitaarpop brengt. Maar nu ook met Marlon Williams, een klassiek geschoolde koorknaap die zijn sporen al in bandjes verdiende en nu op de proppen komt met een heerlijke americanaplaat - uit Nieuw Zeeland, dat wel.  Hoewel hij aftrapt met het lekker galopperende ‘Hello Miss Lonesome' stopt Williams niettemin wel flink wat pop in zijn alt.country, zo is te horen in de fraaie liedjes als ‘After All’, ‘Strange Things' en de tranentrekkende afsluiter ‘Everyone’s Got Something To Say.’ Voeg daarbij een trio fraaie covers - waaronder het obscure ‘Silent Passage’ van Bob Carpenter - en het resultaat is een ijzersterke moderne countrypopplaat. Dit gelijknamige debuut is toch wel een van de betere albums van 2016. Van deze man, deze Marlon Williams, gaan we zeker meer horen.

Hello Miss Lonesome / After All / Dark Child / I’m Lost Without You / Lonely Side Of Her / Silent Passage / Strange Things / When I Was A Young Girl / Everybody’s Got Something To Say

David Ramirez | Fables

Hier is weer zo’n groots singer-songwriterstalent. Nog niet doorgebroken, maar de cd voor hét americana-label van dit moment - Thirty Tigers - mag er wezen. De Texaanse David Ramirez debuteerde onopvallend met Apologies in 2012, maar kreeg de gemoederen in beweging met The Rooster-ep (2013), en van het een komt het ander, met als resultaat deze geweldige plaat, die overigens in Amerika al in 2015 verscheen. Fables is een uitgebalanceerd album, met de perfecte verhouding tussen elektrisch versterkte liedjes en kaalgestripte akoestische. Zo is opener ‘Communion’ een heerlijk stroperig rocknummer met vervormde gitaren en ‘Rock And A Hard Place’ een intieme ballad. De begeleiding is fraai, de productie van collega singer-songwriter Noah Gundersen transparant. Fables is een erg mooie verzameling alt.countrysongs, waarbij en passant vergelijkingen opdoemen met Jackson Browne (‘That Ain’t Love’), Ryan Adams (‘Hold On’) en leeftijdgenoot John Fullbright (‘Ball And Chain’). 

Communion / Harder To Lie / New Way Of Living / Rock & A Hard Place / On Your Side / How Do You Get ‘Em Back / Wild Bones / That Ain’t Love / Hold On / Ball & Chain

Deze recensie verscheen eerder in Platomania.

John Calvin Abney | Far Cries And Close Calls

John Fullbright, John Moreland en John Calvin Abney; het lijkt erop dat Tulsa, Oklahoma weer prominent op de kaart komt als het gaat om getalenteerde jonge singer-songwriters. Abney is nog wel de minst bekende, maar komt toch, na het debuut Better Luck uit 2015, een jaar later alweer met de geweldige opvolger Far Cries And Close Calls. Nam Abney zijn debuutplaat op in San Francisco, de opnamen voor Far Cries And Close Calls vonden plaats in de Fellowship Hall in Little Rock, Arkansas - maar wel volgens hetzelfde procédé: in drie dagen live opgenomen en op de band geslingerd. Far Cries And Close Calls heeft hierdoor een lekkere rauwe sound. Verantwoordelijk hiervoor is vooral John Calvin Abney zelf; hij bespeelt namelijk gitaar, piano, orgel en pedal steel. Daarnaast beschikt hij nog over een begeleidingsband met daarin bas, elektrische gitaar, drums en Wurlitzer. Die ongepolijste sound manifesteert zich in het bijzonder in de rock-’n-roll-liedjes met een garage-twist en veel echo en reverb - en doet zomaar denken aan Fraser A. Gorman, een jonkie die net als Abney in 2015 debuteerde. ’I’ll Be Here, Mairead’ en ‘Weekly Rate Palace’ rammelen dan ook lekker, wat ook zeker geldt voor ‘Jailbreak’ met zijn fijne Louie, Louie-riffje en primitieve orgeltje. De variatie zit hem erin dat Abney up-tempo afwisselt met prachtig ingetogen liedjes; schitterende country-walsjes met zoete melodieën in de trant van een stemmige Josh Rouse of een melancholieke Elliott Smith. ‘Way Out’ en ‘Imposter’ zijn fraai, maar niet zo doortrokken van weemoed en vergankelijkheid als het fantastische ‘More Than Moonlight’: 

‘Less like Las Vegas, more like fireflies.

‘Less like Las Vegas, more like moonlight.’

Far Cries And Close Calls is een erg mooi album van een singer-songwriter die er klaar voor is; klaar om een groter publiek aan te spreken - en Tulsa definitief terug op de kaart te zetten.

Beauty Seldom Seen / Goodbye Temporarily / Way Out / I’ll Be Here, Mairead / Imposter / Jailbreak / In Such A Strange Town / Weekly Rate Palace / More Than Moonlight / Opportunity

Donnerwetter | Pavlov Beauty Saloon

Wat om te beginnen al helemaal geweldig is, is dat Donnerwetter - in de persoon van zanger/gitarist Rocco Ostermann - zich profileert met een protestsong tegen Donald Trump. De muziekvideo Trumpoline bekritiseert het tamelijk abjecte fenomeen op een wijze die van ware kunstenaars verwacht mag worden. Rocco Ostermann is zo’n kunstenaar. Reken maar, want het album van Donnerwetter, met de verwarrend/psychologliserende titel Pavlov Beauty Saloon, is een voortreffelijk rockalbum. Ostermann doorkruiste als straatzanger geheel Europa, maar heeft nu toch een soort vastigheid gevonden met een aantal jonge muzikanten die zijn muzikale ideeën op een glorieuze manier hebben weten te materialiseren - en dan gaat hem om gitaarsolo’s en geweldige piano- en toetsen-arrangementen. Dit geeft Pavlov Beauty Saloon namelijk een breed rockgeluid dat alle kanten uitwaaiert. En dat klinkt geweldig in ronduit schitterende songs als Mother en It’s Late, maar ook in nervy rocksongs als Mango Juice en Oh, You Little Troublemaker. Het is echt geweldig wat deze autodidactische, sympathische Achterhoeker voor mekaar heeft weten te boksen met een geniaal rockalbum als Pavlov Beauty saloon. Tijdens de recente clubtour bewees Donnerwetter overigens nog eens dat het volle, uitgekristalliseerde geluid ook live kan worden waargemaakt, in het bijzonder door de intense voordracht van muzikaal en lyrisch tovenaar Rocco Ostermann. Pavlov Beauty Saloon is een prachtig rockalbum, heeft raakvlakken met jawel, David Bowie en The Doors, en is, daar ben ik van overtuigd, het beste Nederlandse rockalbum van 2016. Reken maar.

Mother / Mango Juice / It’s Late / Oh, You Little Troublemaker / Blissful Dawn / Trumpoline / The Fight Was Fixed / Humorphine / Peek-A-Boo / While The Moon Shines Through My Beer

Deze recensie werd eerder geplaatst in Popmagazine Heaven juli/aug 2016.

ZZ Top | Tres Hombres

Helemaal achteraan in de platenkast, daar vind je ZZ Top. Een trio baarden uit Texas: een gitarist en een bassist met flinke kinbegroeiing en een drummer zonder – maar die heet Frank Beard. Droge bluesrock van het beste soort, al liggen de roots van het trio in de Texaanse psychedelica. Zanger-gitarist Billy Gibbons zit in 1969 met zijn band Moving Sidewalks zonder ritmesectie, rekruteert van American Blues, eveneens uit Houston, bassist Dusty Hill en drummer Beard en hernoemt zijn band ZZ Top – de geboorte van hét archetypische powertrio. 

De eerste twee lp's, First Album (1971) en Rio Grande Mud (1972), neemt de band thuis in Texas op, maar het derde album wordt vastgelegd in de fameuze Ardent Studios in Memphis, Tennessee. Dit zorgt er mede voor dat de bluesrockers op Tres Hombres een gevarieerdere, ruimtelijkere sound adopteren waarin naast dirty powerriffs plaats is voor southern rock en zelfs countrysoul, zoals in het sfeervolle 'Hot, Blue And Righteous'. Tres Hombres trapt af met een van de live-favorieten: 'Waitin' For The Bus/Jesus Just Left Chicago', twee rockende tracks die door een fout in de eindmix voor eeuwig aan elkaar vastgeklonken zitten. 'Master Of Sparks', 'Precious And Grace' en 'Shiek' zijn prachtig universele heavy rocksongs met puntige en snijdende gitaarsolo's van Gibbons. Maar het is natuurlijk 'La Grange' dat Tres Hombres in 1973 zijn grote doorbraak bezorgt, een simpele John Lee Hooker-bluessong die een hoerenkeet tussen Houston en San Antonio tot onderwerp heeft en die kurkdroog, swingend en schitterend uitgevoerd wordt. Tres Hombres bereikt al snel de gouden status en stimuleert het trio tot eindeloos toeren. Met een podium in de vorm van Texas op sleeptouw en gehuld in heerlijk kitscherige Nudie-suits, is ZZ Top een band bestaande uit drie droog-humoristische topmuzikanten die voor top-entertainment zorgen. 

Al is Tres Hombres uit 1973 zonder meer ZZ Tops beste album, wereldwijd succes valt het trio ten deel in 1983 als de release van Eliminator samenvalt met de opkomst van MTV. 'Gimme All Your Lovin' is geweldig, maar haalt het niet bij 'La Grange'.

Waitin' For The Bus/Jesus Just Left Chicago / Beer Drinkers & Hell Raisers / Masters Of Sparks / Hot, Blue And Righteous / Move Me On Down The Line / Precious And Grace / La Grange / Shiek / Have You Heard?   

Shoes | Present Tense

Wereldverbeteraars zijn het niet, de jongens van Shoes. Agressieve punkers evenmin. Toch vertegenwoordigen Shoes in 1977 de nieuwe generatie muzikanten die zich afzet tegen de geïnstitutionaliseerde muziekindustrie. Do it Yourself: in de huiskamer opgenomen in Zion, Illinois en op het eigen label Black Vinyl Records uitgebracht, debuteren de Shoes met Black Vinyl Shoes. Jeff Murphy (zang, elektrische en akoestische gitaar), Gary Klebe (zang, elektrische en akoestische gitaar), John Murphy (zang, bas) en Skip Meyer (drums) kunnen rekenen op aandacht van undergroundmedia als het tijdschrift Trouser Press en Greg Shaws Bomp! Records. De laatste brengt een single uit die in Los Angeles de aandacht trekt – ook van major Elektra. Benauwd om de geldtrein te missen waarmee Universal en The Knack vandoor dreigen te gaan, wil ook Elektra zijn new wave-groep: Shoes. Ondertussen heeft de band alweer een verzameling nieuwe songs opgenomen in Jeff Murphy’s huiskamerstudio (in 2007 verschenen op het Black Vinyl Records-label onder de titel Double Exposure). Elektra stuurt het kwartet in de zomer van ’79 echter naar het walhalla van de new-wave – Engeland – om in The Manor hun majordebuut op te nemen. Ze komen terug met Present Tense, dat in oktober 1979 een Amerikaanse release krijgt. De thuis op een 4-sporen Teac-tapedeck opgenomen liedjes zijn in een productie van de band zelf en producer Mike Stone omgetoverd tot kristalheldere popsongs. Kenmerkend aan de powerpopsound van Shoes zijn de akoestische gitaren die zich verstrengelen met een fluweelzachte knuffelmuur van elektrische gitaren. Voeg daarbij de ijle driestemmige zang en het resultaat is een gemoderniseerde vorm van sixtiespop. De drieminutenplus-liedjes kennen alle een klassieke opbouw en gaan natuurlijk over meisjes, verlangen en verlaten, maar worden wel door Jeff Murphy en Gary Klebe op een afstandelijke toon gezongen. Het brengt een vervreemdende, steriele dimensie met zich mee, wat nog wordt versterkt door de kamerbrede Cheap Trick-gitaren die bijna fluisterzacht zijn opgenomen. Opener ‘Tomorrow Night’ zet de Shoes-sound direct scherp neer. Wat volgt is een sterke serie ultramelodieuze popsongs die de traditie van The Beatles en The Byrds in de jaren zestig en Raspberries en Artful Dodger in de jaren zeventig hooghouden en in een nieuw jasje steken. Naast de suikerzoete pracht van ‘Your Very Eyes’, klinken mild riffende gitaren op in ‘Hangin’ Around With You’, ‘Now And Then’ en ‘I Don’t Miss You’. De Shoes-sound, met zijn luchtige zangharmonieën en fuzzende gitaren die een zachte fluittoon voortbrengen, levert met ‘Too Late’ en het angstig perfecte ‘Every Girl’ 18-karaats popliedjes af, die beslist als genrehoogtepunten mogen gelden. Want ook al bleef mainstreamsucces uit en zette Elektra na Tongue Twister (1981) en Boomerang (1982) de jongens bij het grofvuil, Shoes zijn de meest aansprekende vertolkers van een tijdsbeeld, dat van de skinny tie pop.

Tomorrow Night / Too Late / Hangin’ Around With You / Your very Eyes / In My Arms Again / Somebody Has What I Had / Now And Then / Every Girl / I Don’t Miss You / Cruel You / Three Times / I Don’t Wanna Hear It

Prince | Sign O' The Times

Prince Leroy Rogers is in 1987 al jarenlang een wereldster. Zijn chef d'oeuvre moet dan nog verschijnen, maar Prince heeft de wereld reeds veroverd met een compromisloze attitude en een unieke cross-over tussen soul en pop. Vanaf zijn twaalfde zit Prince in een groep die top 40-materieel speelt in en om Minneapolis, Minnesota. Vanuit een fascinatie voor pornografische lectuur gaat Prince zijn eigen scabreuze songs schrijven, die hij als de multi-instrumentalist die hij is, zelf opneemt. Een eerste poging een platencontract te scoren mislukt omdat de kleine eigenwijze prins volledige artistieke vrijheid wenst, maar met behulp van een kiene manager en een gewiekste jurist lukt dat bij Warner Bros.wel. Prince is dan krap aan 17 jaar, maar kwaliteit verloochent zich niet. Na drie in zijn eentje in elkaar geknutselde albums is de schuchtere Prince 's werelds meest meest controversiële popartiest vanwege zijn teksten over triootjes, pijpen en incest. Zijn liedjes worden om die reden overigens niet op de Amerikaanse radio gedraaid, maar live is Prince een exhibitionistische geilneef in vieze man-regenjas en jarretels. Voor wereldwijd succes zorgt Purple Rain in 1984, een geslaagde mix van moderne soul en gitaarrock, twee jaar later gevolgd door het commercieel geslaagde Parade. Maar na deze groepsalbums – Prince houdt er met The Revolution, The Time, Vanity 6 en Sheila E een heuse hofhouding op na – keert His Royal Badness terug naar zijn basis: zijn volgende album neemt hij in z'n eentje op in zijn eigen Paisley Park-studio. Prince gooit alles in de centrifuge: klassieke soul, George Clinton-funk, new wave-synthesizers, mechanische percussie en Hendrix-gitaren. Het resultaat is een opwindende muzikale hutspot, nota bene verspreid over twee separaat uitgebrachte cd's: Sign O' The Times. De creatieve duizendpoot bereikt in maart 1987 zijn artistieke zenit, want een orgiastisch popalbum en caleidoscopische soulplaat tegelijk – en ook nog eens in tweevoud. Tussen de vertrouwde Prince-funk bevinden zich voortreffelijke, universele popsongs als 'Strange Relationship' en 'I Could Never Take The Place', die schaamteloos catchy zijn. Opvallend is ook het kirrende 'U Got The Look', de barok-funk van 'It' en de Stylistics-soul van 'Slow Love'. Ronduit geniaal is Prince echter in 'The Ballad of Dorothy Parker', dat op zwoele Stevie Wonder-soul is gebaseerd, het hypnotiserende, orkestrale 'If I Was Your Girlfriend', de ultieme Prince-natte droom, en het apocalyptische 'Sign O' The Times'. Tekstueel betoont Prince zich hierin geëngageerd – But if a night falls and a bomb falls / Will anybody see the dawn / Time, time – muzikaal is het titelnummer schurend, wurgend, deprimerend funky. De magnifieke single, nummer 6 in de top 40, is de volmaakte prelude van een even magnifiek en tevens artistiek volledig geslaagd dubbelalbum. Sign O' The Times, gevolgd door een indrukwekkende wereldtournee, is Prince's beklimming van de Olympus; een levenskunstwerk. 

Sign O' The Times / Play In The Sunshine / Housequake / The Ballad Of Dorothy Parker / It / Sarfish And Coffee / Slow Love / Hot Thing / Forever In My Life / U Got The Look / I Was Your Girlfriend / Strange Relationship / I Could Never Take The Place Of Your Man / The Cross / It's Gonna Be A Beautiful Night / Adore 

James Thomson | Cold Moon

Alles aan James Thomson ademt americana, althans op zijn tweede plaat Cold Moon: muziek, foto’s, teksten en sfeer. Alleen, James Thomson komt uit Newcastle, New South Wales, Australië. Nu heeft de Australische outback veel gemeen met het Amerikaanse Westen, maar toch ging Thomson in de Amerikaanse desert en The Deep South op zoek naar inspiratie. Hij reisde een winter doelloos rond, zoog zichzelf vol en dook vervolgens met zijn band de Australische studio in.

James Thomson debuteerde in 2012 met het zelfgetitelde album. Hierop is een nog jonge singer-songwriter te horen, die in de traditie blijft. Hoe anders is dat op Cold Moon. Het geluid is rijker, dieper; de traditionalist maakt plaats voor de outlaw renegaat. In de zang is de countryblues-benadering, droog, onopgesmukt, á la Townes Van Zandt nog wel waar waar te nemen zoals in de magnifieke opener, de titelsong: ‘Cold Moon’. Maar Thomson zoekt ook de countrysoul van het Diepe Zuiden en de verlaten backroads op. Een zoemend orgel en laidback gitaarlicks refereren dan ook bijna rechtstreeks aan The Band, Bobby Charles en J.J. Cale, waardoor ‘How Long’ een stroperige, zwoele backpoarch song wordt en ‘Crooked Smile’ heerlijk achterover leunt. ‘Can’t Go Home’ is bijna een talkingblues, ‘Heartless’ sleept en trekt en ‘Just For Tonight’ grijpt bij de kladden. James Thomson weet gewoon in alle situaties en hoedanigheden de juiste snaar te raken, wat dus een machtig album oplevert. Gezien de huidige onbekendheid van James Thomson zou Cold Moon in de toekomst best wel eens beschouwd kunnen worden als een americana-klassieker. We zullen het zien.

Cold Moon / Time Is Ticking / Highway Nights (I Wanna Be) / How Long / I Don’t Mind / Crooked Smile / Red Dirt / Can’t Go Home This Way / Going Away Party / Heartless / Just For Tonight / Runaway Heart

Stephen Malkmus | Stephen Malkmus

Terror Twilight was in 1999 het laatste Pavement-album. In naam een Pavement-album, want alle composities zijn van de hand van Stephen Malkmus en tijdens de opnamen ervan duldt hij geen enkele tegenspraak. De daarop volgende zes maanden durende wereldtournee sloopt de band volledig en maakt de weg vrij voor de solo-carriere van Malkmus. En zo verschijnt in februari 2001 het zelfgetitelde Stephen Malkmus, welke plaat duidelijk maakt dat Pavement Stephen Malkmus was. Pavement brak uiteen op zijn hoogtepunt en liet een imposant oeuvre achter, waarvan minstens Crooked Rain, Crooked Rain (1994), Wowee Zowee (1995), Brighten The Corners (1997) en Terror Twilight tot de hoogtepunten behoren van de alternatieve rock in de jaren negentig. 

Stephen Malkmus was zonder meer toe aan een nieuwe uitdaging, maar de Pavement-fans hebben niet ongerust hoeven zijn; de enigmatische zanger/gitarist borduurt trouw voort op de ‘voorganger’. De uitdaging zal erin hebben bestaan dat hij vanaf dan de volledige zeggenschap heeft over zijn muziek en zelf de sessiemuzikanten - afkomstig uit de kringen rondom Elliott Smith - heeft kunnen selecteren. Malkmus opent met ‘The Black Book’, een heerlijk rocknummer met rondzingende gitaren en een catchy refrein. de opener is een opmaat voor het vele moois dat volgt. Stephen Malkmus is een begenadigd songschrijver, want de dertien nummers zijn zonder uitzondering van een hoog niveau. Hier geen rauwe of rommelige nummers, maar afgewogen composities. Het ene nummer (‘Phantasies’) is wat vrolijker van toon dan het andere (‘Church On White’). Het ene nummer is luie Westcoastrock, het andere psychedelische Eastcoastrock. En zo biedt Stephen Malkmus volop variatie waarop het aangenaam wegdromen is; de typische Pavement-sfeer is in ruime mate voorhanden. Stephen Malkmus is vooral een gitaarplant geworden, want Malkmus gaat zich te buiten in talloze solo’s, van stevig rockend tot lyrisch solerend, van krakende minisolo’s tot huilende glissando’s. De nummers zijn compact en uiterst melodieus - in het bijzonder het schitterende ‘Trojan Curfew’. En Malkmus kraait dat het een lieve lust heeft; ademt volop speelplezier. 

Stephen Malkmus is een debuutplaat van een rockster in wording. Althans, in 2001 was die gedachte gerechtvaardigd.

Black Book / Phantasies / JoJo’s Jacket / Church On White / The Hook / Discretion Grove / Troubbble / Pink India / Trojan Curfew / Vague Space / Jenny & The Ess-dog / Deado 

David Corley | Available Light

Een mislukt leven, althans tot de 50-plus leeftijd, leidt dan toch tot een magnifiek album: Available Light is in 2015 de debuutplaat van de 53-jarige David Corley. Corley, afkomstig uit Lafayette, Indiana, heeft er een lange weg voor moeten afleggen. Rond zijn 20-ste verliet hij de universiteit van Georgia en schraapte vervolgens zijn kostje bij elkaar met baantjes als chauffeur voor een autoverhuurbedrijf, barkeeper en dakdekker. Het brengt hem zowel tot New York aan de Oostkust als tot Venice Beach, Los Angeles aan de Westkust. Op 40-jarige leeftijd krijgt hij echter een serieus hartinfarct - en dat brengt hem terug naar Lafayette, Indiana. Het is vanuit hier waar Corley zich uiteindelijk richt op een carrière - een groot woord - als singer-songwriter. Want na al die omzwervingen is David Corley een wijze maar ook gebutste man, die gewapend met een gravel-stem zijn levenservaringen in geweldige songs stopt. Dat blijkt wel uit Available Light  - opgenomen in een postkantoor in Ontario, Canada en in Brooklyn, New York. Het album heeft en schitterende sound met jengelende countrygitaren en barroom-piano, refererend aan een klassieke sound, die zowel Neil Young, Van Morrison, Tom Waits als Lou Reed oproept. Niet de minsten dus. In opener en titelsong ‘Available Light’ laat Corley via zijn diepe bariton weten dat the book, well it’s a movie now / ‘bout how I was busted up and laid out. Verder gaat het met downbeat songs als ‘Beyond The Fences’ en het voorlopige hoogtepunt: ‘Easy Mistake’, waarop Corley sterk leunt op Lou Reeds ‘Coney Island Baby’. In verhalende songs, die enerzijds een landelijk, laidback karakter hebben zoals ‘Unspoken Thing’ en anderzijds de Closing Time-Tom Waits-achtige liedjes ‘Lean’ en het met strijkers verrijkte ‘Neptune/Line You’re Leavin’ From’ etaleert de late debutant zijn klasse. ‘The End of My Run’ is dan een - come hell, high water or blood - zinderende gospelblues, waarna de afronding volgt met ‘The Calm Revolution’, een stroperige, zompige rocksong. Available Light is aldus een schitterend rockalbum en de ontvangst ervan een geschenk voor David Corley. Het succes van Available Light brengt hem op een tournee door Europa en ook naar een optreden op het Groningse TakeRoot-festival op 12 september 2015. Maar daar slaat het noodlot toe; David Corley zakt op het podium in elkaar en wordt afgevoerd naar het ziekenhuis. Zijn intens gebruikte hart laat het afweten. Op zijn website verschijnt naderhand het bericht dat David Corley volledig zal herstellen.

Available Light / Beyond The Fences / The Joke / Easy Mistake / Dog Tales / Unspoken Thing / Lean / Neptune/Line You’re Leavin’ From / The End Of My Run / The Calm Revolution

David Bowie | Ziggy Stardust: The Motion Picture

Londen, Hammersmith Odeon, dinsdag 3 juli 1973. David Bowie And The Spiders From Mars voltooien de Aladdin Sane-tournee, die een gigantisch succes is. Maar dan, aan het einde van het concert: ‘This particular show will remain with us the longest, because… not only is it… not only is it the last show of the tour, but it’s the last show we’ll ever do. Thank you.’ Toepasselijk is dan de laatste toegift: ‘Rock ’n’ Roll Suicide’. Iedereen geschokt. Letterlijk. Dit eerste laatste concert werd op film vastgelegd door de fameuze D.A. Pennebaker, maar hij wist niets van Bowie’s vaarwelspeech, evenmin als Bowie’s band. Bowie had echter wel gelekt naar de muziekpers; voor een maximaal publicitair effect.

Al direct verscheen er op het beruchte Takrl-label een bootleg van het concert, en Pennebakers bioscoopfilm Ziggy Stardust And The Spiders from Mars ging al in december 1973 in première. De live-dubbelaar Ziggy Stardust: The Motion Picture kwam pas in oktober 1983 op de markt - en is officieel de derde Bowie-liveplaat. Een liveplaat die begint met een fragment van Beethovens negende. Dan storten The Spiders From Mars, strak geleid door de platinablonde gitarist extraordinair Mick Ronson, zich op ‘Hang On To Yourself’ en gaat Bowie helemaal loos. Afgewisseld door een half dozijn bizarre kostuumwisselingen doorlopen Bowie en zijn Spiders het repertoire van de succesalbums Ziggy Stardust en Aladdin Sane, spelen covers van Jacques Brel, The Rolling Stones en The Velvet Underground en ook een versie van ‘All The Young Dudes’, de hit die Bowie gunde aan Mott The Hoople. Naast ‘Moonage Daydream’, ‘Watch That Man’, ‘Time’ en het klassieke ‘Space Oddity’ speelt de band ook de hit ‘Jean Genie’ - waarvoor Jeff Beck als gastgitarist is uitgenodigd, maar Beck - niet tevreden over zijn performance - weet te voorkomen dat de opnamen van zijn optreden worden gebruikt voor film en soundtrack - die overigens wel te horen zijn op de bootlegplaat. 

Als Ziggy Stardust: The Motion Picture wordt gereleased weet iedereen al dat de glibberige, kameleontische Bowie helemaal geen afscheid nam. Het enige wat hij wilde was zich losweken van het Ziggy Stardust-personage en van de ballast van zijn begeleidingsband. Daarbij, het was een geniale stunt. Drie maanden na Bowie’s vermeende afscheid lag het cover-album Pin Ups alweer in de winkel. Geniale Bowie-manipulatie. 

Hang On To Yourself / Ziggy Stardust / Watch That Man / Wild Eyed Boy From Freecloud / All The Young Dudes / Oh! You Pretty Things / Moonage Daydream / Space Oddity / My Death / Cracked Actor / Time / Width Of A Circle / Changes / Let’s Spend The Night Together / Suffragette City / White Light/White Heat / Rock ’n’ Roll Suicide 

David Bowie | David Live

David Live is in 1974 het eerste live-album van David Bowie. De live-dubbelaar is in oktober ’74 de opvolger van Diamond Dogs en brengt een persona voor het voetlicht dat zich bevindt tussen Ziggy Stardust en The Thin White Duke. Een wat - voor Bowie-begrippen althans - non-descripte figuur in een wijd kostuum temidden van een gigantische, Broadway-achtige setting. Een setting - die door dertig man moet worden opgebouwd - die de dan door cocaïne geteisterde Bowie vier miljoen dollar kost om door de Verenigde Staten te slepen. Een decadent gebeuren dat Bowie’s management aan de rand van de afgrond brengt.

De kern van Bowie’s setlist bestaat uit de songs van Diamond Dogs, een dystopisch, over de top conceptalbum, aangevuld met klassiek repertoire. The Spiders From Mars hebben het veld geruimd ten faveure van een uitgebreid Brits/Amerikaans orkest - met een hoofdrol voor de Amerikaanse gitarist Earl Slick. Aan het hoofd van de band staat een superieure Bowie, die zijn mix van glam, rock, blues en soul kil en afstandelijk voor het voetlicht brengt. Opgenomen op 14 en 15 juli 1974 in de Tower Theatre in Philadelphia, is David Live niettemin een geweldig live-document van de kameleontische, doorgetripte Bowie anno 1974.  

1984 / Rebel Rebel / Moonage Daydream / Sweet Thing / Changes / Suffragette City / Aladdin Sane / All The Young Dudes / Cracked Actor / Rock ’n’ Roll With Me / Watch That Man / Knock On Wood / Diamond Dogs / Big Brother / Width Of A Circle / Jean Genie / Rock ’n’ Roll Suicide