Hebben we met de release van Weird Dreams' debuutplaat te maken met een indie-hype? Ik zou zeggen van wel, al wordt de soep in Nederland minder heet gegeten dan ze in Engeland wordt opgediend. Laten we Choreography op zichzelf beschouwen en vaststellen dat de vier jonge Londenaren van Weird Dreams ferm over de frêle schouder kijken en aldus teruggrijpen op de geschiedenis van de popmuziek: The Beach Boys, The Church, The Smiths, The Jesus & Mary Chain, Ride. Dat betekent atmosferische pop met wuivende, jengelende gitaren, harmoniezang en bubblegum-feedback. Weird Dreams is aldus een heerlijk gruizig popwerkje met een sterk retro-karakter en een evidente afkeer van opportunistisch modernisme. Liever verdwalen de vier – zang, twee keer gitaar, bas en drums – in mistige gitaarflarden, ijle samenzang en obscure postpunk. Choreography telt twaalf pittige, en tegelijk zweverige gitaarliedjes, die tezamen een heerlijke zomerse soundtrack vormen. Liedjes uit het geheel tillen zou de andere tekort doen, en dus: alle twaalf goed. Choreography is een opmerkelijk, flonkerend, ja, schitterend debuut , dat veel vertrouwen geeft in de toekomst van de britpop.Vague Hotel / Hurt So Bad / Holding Nails / Faceless / Little Girl / Suburban Coated Creatures / 666.66 / River Of The Damned / Velvet Morning / Summer Black / Michael / Choreography
Geen opmerkingen:
Een reactie posten