The Only Ones | Even Serpents Shine

Hoewel de ster van Peter Perrett en zijn broeders in het kwaad rees in de eind jaren zeventig – en aldus meereed op de toen heersende golven – hadden The Only Ones in feite geen ene reet te maken met de heersende punk- en new wave-trend. The Only Ones waren een ouderwetse vuige rockband, wier scheppingsdrang niet voortkwam uit de chaos van de punk. Nee, Lou Reed, Television, David Bowie, The Who en zelfs Wishbone Ash lijken eerder in aanmerking te komen om als invloeden te dienen voor de supergeile nachtrock van het Zuid-Londense kwartet. En wat voor een kwartet; een onwaarschijnlijk samenwerkingsverband van een heroïne en cocaïne dealende bohémien, diens vazal, een veteraan-drummer en dito bassist. Peter Perrett is een romantisch kind van de nacht dat weigert deel te nemen aan de realiteit van alledag, zijn alter ego is Mike Perry die met zijn gitaar evenveel weet uit te drukken als Perrett met zijn teksten. Mike Kelly is een muzikale veteraan die drumde bij Spooky Tooth en Alan Mair is de nog oudere bassist. Vanzelfsprekend is Peter Perrett de onbetwiste leider van dit bonte gezelschap, het zijn dan ook zijn composities en teksten die de aandacht trekken van platenmaatschappij CBS. In 1979 is de gelijknamige debuut-lp een jaar eerder verschenen en heeft de single 'Another Girl / Another Planet' de aandacht getrokken van het publiek. De verwachtingen van zowel publiek als platenmaatschappij zijn hooggespannen als The Only Ones de studio ingaan om aan hun volgende plaat te werken.

De sessies voor Even Serpents Shine worden in verschillende studio’s opgenomen. Vanwege de mogelijk ontbrekende coherentie zorgt bassist en zelfbenoemd producer Alan Mair voor een dikke en dichte sound. Perrets snuiven en spuiten, een maîtresse die op onverwachte momenten een gedementeerde striptease in de studio opvoert en de donkere en van ennui doordrenkte sfeer maken Even Serpents Shine tot een onontkoombaar document. Peter Perrett laat zich volledig gaan, waarbij zijn slepende en snerende voordracht zowel Dylan als Reed in herinnering roepen. Perretts stuwende slaggitaar biedt een effectief fundament voor het lyrische gitaarspel van John Perry. Zijn solo’s en vloeiende gitaarlicks zijn één van de pijlers van Even Serpents Shine. De andere pijler is natuurlijk Perrett – de rocker in pyamabroek en berenvel – die door middel van zijn teksten zijn verlichting zoekt. In 'From Here To Eternity' heet het But in the darkness and in the light / I have found some hope of me getting out from this underground, in 'You’ve Got To Pay' spreekt Perrett van I’ve had enough of this poison and decay. Maar deze verwijzingen zijn niet genoeg, in 'No Solution' sneert Perrett I can’t take it anymore terwijl hij in 'Miles From Nowhere' uit de werkelijkheid wil vluchten: maybe you will set me free from this sorrow. De teksten zijn vervat in epische rocksongs die gemodelleerd zijn naar de classic rock van de jaren zeventig, maar die tegelijk zoveel eigens hebben dat zij van niemand anders afkomstig kunnen zijn dan van The Only Ones. Even Serpents Shine komt over de luisteraar als een gloeiende lavastroom, een lavastroom waarmee solide drumwerk, stuwende bas en gierende gitaarriffs en ijle solo’s getransporteerd worden en die als omlijsting dienen van het poëtisch vernuft van nachtvlinder Perrett. Zo is 'Out There In The Night' een lovesong waarin Perretts liefde verdween in de nacht en over wiens reine en onvoorwaardelijk liefde Perrett lamenteert: You gave me pure unspoilt love. De romantische rocksong blijkt echter een loflied te zijn op poes Candy die Perrett ontviel. Deze poëtische kwaliteit – Peter Perrett dus – zet The Only Ones apart van de rest. En als naast al deze subtiele pracht en ademende kracht er bovendien nog ruimte is voor het zuigende en diepduistere 'In Betweens', is de conclusie eenvoudig en simpel: Even Serpents Shine is van de beste rockalbums ooit gemaakt. The Only Ones hebben aldus met Even Serpents Shine anno 1979 rockgeschiedenis geschreven. Niets meer, niets minder – onbetwistbaar.

Even Serpents Shine en diens uitstekende opvolger Baby’s Got A Gun ten spijt, toch delfden The Only Ones al snel het onderspit. Tijdens een succesvolle tournee door Amerika reed Peter Perrett in een paniekaanval een bewaker dood. De band vluchtte halsoverkop uit Amerika, hetgeen tot gevolg had dat CBS de band dropte. Het betekende het einde van The Only Ones. Peter Perrett probeerde het in de jaren negentig nog met The One, maar zijn verslaving dwong hem eindeloos door de nacht te dolen, waarop onontkoombaar het doek viel voor de Lord Byron van de nachtrock: There’s no sense in suffering / As the rocks tumble and the earth slides too / This means curtains for you. We houden er Even Serpents Shine aan over, één van de mooiste rockalbums ooit.

From Here To Eternity / Flaming Torch / You’ve Got To Pay / No Solution / Inbetweens / Out There In The Night / Curtains For You / Programme / Someone Who Cares / Miles From Nowhere / Instrumental