Begin
jaren tachtig verlaat Dave Graney met zijn Moodists Melbourne,
Australië om zijn heil in Engeland te zoeken. Dat levert in
ieder geval in 1984 een goed album op met Thirsty's
Calling en
de ijzersterke single 'Runaway', waarop de gehaktmolen-achtige stem
van Graney het opneemt tegen een muur van gruizige gitaren. Aan het
eind van de jaren tachtig is Dave Graney weer terug in Australië,
bevrijd van het groepsconcept en gerevitaliseerd door een ep met The
Coral Snakes, neemt hij in Melbourne een solo-album op – niettemin
begeleid door The Moodists, die nu The White Buffaloes heten. Op My
Life On The Plains is
de loodzware
postpunk – en ook de gorgelstem – geheel verdwenen; in plaats
daarvan klinkt een zelfverzekerde singer-songwriter die eer betoont
aan grote songschrijvers als Fred Neil (‘The Dolphins’), Gram
Parsons (‘Brass Buttons’) en Gene Clark (‘In A Misty Morning’).
In feite is My
Life On The Plains pure
americana, met zijn Wilde Westen-sfeer in beeld – Billy The Kid,
Custer en een stampede
van
buffels – en
geluid. Graney covert bovendien de traditional ‘The Streets Of
Laredo’ meesterlijk, en zijn eigen compositie ‘Robert Ford On
Stage’ is weergaloos met zijn stemmige sfeer, rinkelende gitaren en
wuivende pedal steel. Kortom, My
Life On The Plains is
in alles een vergeten americana-klassieker uit een onverwachte hoek.
De cowboy Dave Graney is maar kort op het toneel, dus is My
Life On The Plains helaas
al snel naar de vergetelheid gedrukt.
Nobody’s
Gonna Love You / Robert Ford On The Stage / Take Me For A Ride / I’ll
Set The Scene / In An Misty Morning / Girl In The Moon / Brass
Buttons / I Can’t Want You / Dolphins / The Streets Of Laredo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten