Van
1971 tot en met 1974 heeft The Sweet vele megahits. Geregisseerd door
het producersduo Chinn en Chapman heeft The Sweet een imago van
travestietenpop – te banaal voor glamrock – en een publiek van
13-14-jarige pubers, de teenyboppers. Maar The Sweet wil serieus
genomen, weekt zich los van de invloedssfeer van Chinn/Chapman en
begint aan de transformatie van hitparadepop naar hardrock. Wat
dat betreft is het wisselvallige Sweet
Fanny Adams
nog een overgangsalbum, maar op Desolation
Boulevard lijkt
de missie te slagen. Voor het merendeel bestaande uit eigen
composities klinkt Desolation
Boulevard – met
op de hoes afgebeeld Sunset Boulevard – avontuurlijk en behoorlijk
heavy. Vooral het gitaarspel van Andy Scott komt uitstekend tot zijn
recht in de stevige rocksongs, maar ook als zanger en toetsenist komt
hij goed weg in zijn fraaie 'Medussa'. Meer nog dan de singles 'The
Six Teens' (Chinn-Chapman) en 'Fox On The Run' (bandcompositie) valt
het hoog melodieuze gehalte op van Scotts prachtige 'Lady Starlight'.
Maar hoe het ook zij, de kids haken af en het hardrockpubliek haalt
zijn neus op voor Sweet. Het stort de band in een identiteitscrisis,
waar ze gezien de halfhartige albums niet meer uit komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten