Neo-hippie
en grootverbruiker van allerhande drugs, Dave Wyndorf wil niet zo erg
deugen in zijn jeugdjaren. Kind van de suburb, exponent van de
trash-cultuur, maar bovenal fanatiek liefhebber van heavy
psychedelische rock. Wyndorf en zijn maten uit Red Bank, New Jersey
verafgoden de ouderwetse geestverruimende rock van MC5, Black Sabbath
en Hawkwind – retro-dopeheads dus – maar krijgen het tij mee als
Seattle en de grunge-rock de muziekwereld domineren. Dan is er ook
plaats voor Monster Magnets vette hallucinogene riffs en eindeloze
spacy gitaarsolo’s. Na een aantal jaren van pillenslikken,
dope roken en gerommel in de marge weten Dave Wyndorf (zang, gitaar),
John McBain (gitaar), Joe Calandra (bas) en Jon Kleiman (bas) in een
vlaag van gezond verstand een platendeal te scoren. Op indie-label
Caroline verschijnt in 1991 Spine Of God, op major A&M de
opvolger Superjudge. Superjudge, gemaakt met nieuwe
gitarist Ed Mundell, is een loeizware acid-rockplaat, maar
lijdt onder een modderige productie. Die is een stuk beter op Monster
Magnets derde, Dopes To Infinity, die Dave Wyndorf en zijn
personeel – de baas duldt tegen- noch inspraak – opnemen in de
New Yorkse, what’s in a name, The Magic Shop. De thuis met
akoestische gitaar en bongo’s gecomponeerde songs worden in de
studio omgezet in nucleaire powerrock. Paradoxaal genoeg klinken de
metalriffs en bombastgitaren opvallend helder in Wyndorfs eigen
productie. Nieuw in Monster Magnets geluid zijn mellotron, theremin
en orgel, wat zelfs, o wonder, niet eens ten koste gaat van de
transparantie. Opener ‘Dopes To Infinity’ laat aan duidelijkheid
niets te wensen over: pure Hawkwind-acid-rock en Sabbath-riffs.
Opnieuw is Wyndorf – door de té lekkere paddenstoelen – in
hogere sferen en zingt hij in ‘All Friends And Kingdom Come’
letterlijk over mushroom clouds in my head. Logisch dat de
teksten gaan over supernova’s, interplanetaire ruimten,
exploderende hersenpannen en natuurlijk naakte chicks. De gespierde
metalriffs zijn overweldigend in ijzersterke songs als ‘Negasonic
Teenage Warhead’, ‘Look Through Your Orb For The Warning’ en
‘King Of Mars’ en worden nog eens verfraaid door mellotron,
wah-wah, fuzz-gitaar en tonnen feedback. Dopes To Infinity is
een super heavy trip, waarvan nagenoeg alle liedjes geteisterd worden
door – fantastische – aardeverschroeiende gitaarstormen. Het
prachtige breekbare ‘Dead Christmas’ is de relativerende factor
die Dopes To Infinity alleen nog maar beter maakt. Maar
ondanks de gespierde kwaliteit moet Dave Wyndorf nog even wachten op
de doorbraak; die komt in 1998 met Powertrip.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten