Snafu | Snafu

Een absurde naam en een uitblijvende doorbraak maken van Snafu een curiosum: onbekend, onbemind en niet veel meer dan in voetnoot in de Britse rockhistorie. Toch zijn er grote namen betrokken bij de totstandkoming van Snafu's debuutplaat. Zanger/drummer Bobby Harrison verdiende zijn sporen bij Procol Harum en Freedom; gitarist Mick Moody bij Tramline en Juicy Lucy. Eind '72 vormen zij tezamen Snafu, dat zijn naam ontleent aan Captain Beefheart en een afkorting is van situation normal, all fucked up. Met muzikanten uit de begeleidingsbands van Van Morrison en Ginger Baker is Snafu een super-geoliede rockband die zijn geluid baseert op de funky sound van Little Feat en de bluesrock van Free. Met de hulp van Richard Branson (van het latere Virgin) en gestoken in een hoes ontworpen door de fameuze Roger Dean, is Snafu's debuut in 1973 een potentiële seller. Temeer daar Snafu's sound zich beweegt tussen de witte funk van de Average White Band en de groovende hardrock van Deep Purple (Mark III) en Bad Company. Aldus bevindt Snafu zich ergens tussen Burn en Bad Company: soepele hardrock, gebaseerd op soul en blues. Met zeer aantrekkelijke rocksongs – aangejaagd door gitaar, orgel en elektrische piano – als 'Long Gone', 'Goodbye U.S.A.' en 'That's The Song' is Snafu's zelfgetitelde debuutplaat een sfeervol rockalbum dat een doorbraak had verdiend, maar het niet kreeg. Er volgen in 1974 en 1975 nog twee albums, maar Snafu wordt in de boeken van rockgeschiedenis geen naam van betekenis.

Long Gone / Said The Judge / Monday Morning / Drowning In The Sea Of Love / Country Nest / Funky Friend / Goodbye U.S.A. / That's The Song