Josh Rouse maakt unieke platen en neemt een bijzondere plaats in in de zich steeds wijder vertakkende alt.country-familie. Josh Rouse hééft iets wat vele singer-songwriters niet hebben; hij lijkt ongrijpbaar en onaantastbaar en dat geldt evenzeer voor de muziek die hij maakt: een vloeiende hybride van moderne country en kristallijnen pop. Maar tegelijk is Josh Rouse het typische product van middleclass America: gescheiden ouders, een zwervend bestaan en een introverte persoonlijkheid. Rouse maakt daarmee deel uit van de Lost Generation, het eerst en tegelijk het meest typerend verbeeld in David Leavitts literaire debuut uit 1984, Family Dancing. Het schetst het beeld van schuwe kinderen en moeizame gezinsverhoudingen, resulterend in een gemankeerde jeugd. Wat Rouse daarnaast gemeen heeft met contemporaine muzikanten die in het Amerika van de jaren tachtig van de vorige eeuw opgroeiden, is de adoratie voor The Cure en The Smiths. Vanuit deze invalshoeken – op het gevaar af te generaliseren – kan de creatieve geest van Josh Rouse – net als die van bijvoorbeeld Ryan Adams en wijlen Elliott Smith – beschouwd worden.
Josh Rouse is geen prater. In het kwartier dat het interview duurt kijkt hij stuurs en doodserieus voor zich uit, vermijdt hij elk contact en lijkt hij nauwelijks bereid meer informatie te verschaffen dan op zijn website te vinden is. Dat hij rondgezworven heeft door talloze staten – Nebraska, Californië, Utah, Wyoming, South Dakota, Georgia en Arizona – blijkt te zijn veroorzaakt door zijn steeds weer verhuizende moeder en alcoholische stiefvader aan de ene kant en zijn vader die in het leger zat aan de andere kant. Het heeft dan ook niets te maken met het ‘On The Road’-gevoel; er is bij Rouse geen sprake van een romantische zwerversziel.
Op zijn achttiende vestigt Rouse zich in Nashville, Tennessee, gaat filosofie studeren en vindt aansluiting bij de scene rondom Lambchops Kurt Wagner en producer Brad Jones. Rouse is er duidelijk over hoe deze scene zich verhoudt ten opzichte van Nashville’s traditionele muziekwereld: ‘Wij haten dat, hebben daar ook totaal niets mee te maken. Onze club richt zich louter op zichzelf.’ Op eigen kracht weet Rouse een platencontract te bemachtigen bij Slow River, een sub-label van Rykodisc. Met drummer David Gehrke, de sporadisch hulp van toetsenisten en die van de bevriende singer-songwriter Neilson Hubbard neemt Josh Rouse – gesteund door een beperkt budget – zijn debuut-cd op in het huis van producer David Henry.
In april 1998 verschijnt de cd, getiteld Dressed Up Like Nebraska, een verzameling franjeloze en bleke songs die het leven op de Great Plains weerspiegelt. Dressed Up Like Nebraska bestaat uit donkere en downbeat songs, die handelen over het echte leven en hoofdzakelijk zijn geschreven vanuit het gezichtspunt van de kwetsbare adolescent – niet noodzakelijkerwijs Rouse zelf – die nauwelijks weet wat hij met zijn of haar bestaan aan moet. In ‘A Woman Lost In Serious Problems’ wil de verteller verlichting brengen in de uitzichtloze situatie van zijn vriendin, in ‘Suburban Sweetheart’ is de ‘sweetheart’ op de vlucht en biedt de verteller haar een schuilplaats in de suburbs: and you can only be a person / and I can only be a man. Rouse is in zijn teksten rechtdoorzee, direct en volledig gespeend van illusies; hij is een croniqueur van de leegheid, een vertolker van pubergevoelens, een chauffeur over lege wegen die naar niets leiden. Nachtelijke gesprekken, fake gevoelens en dakloze en diep-ongelukkige karakters vullen de verhalen die Rouse vertelt met een engelachtige stem, maar op een toon van totale desinteresse. Op ‘The White Trash Period Of My Life’ versmelt de nachtelijke eenzaamheid – sleep on the floor / lay on the couch / put yourself out – met een spannend en van cello en Wurlitzer voorzien geluidsdecor. Het inzetten van deze instrumenten, in samenhang met elektrische en akoestische gitaren, verleent Dressed Up Like Nebraska een extra dimensie, die bovendien perfect aansluit bij Rouse’s afstandelijke voordracht. Dressed Up Like Nebraska is opvallend uitgebalanceerd voor een debuutplaat en is – vergeleken met Rouse’s tijdgenoten – een unicum in zijn soort. Dressed Up Like Nebraska behoort daarom door zijn beeldtaal en zijn muzikale diepgang en tot de beste singer-songwritersplaten van de laatste jaren voor de eeuwwisseling.
Vijf jaar later heeft Josh Rouse vier cd’s op zijn naam staan en een EP samen met Kurt Wagner onder de naam Chester. In 2003 maakte hij een sublieme vroege jaren zeventig-popplaat onder de titel 1972. Daarnaast en schreef hij voor The New Yorker een artikel over 1972 – Rouse’s geboortejaar – en werd zijn muziek gebruikt in Cameron Crowe’s speelfilm Vanilla Sky. De signalen zijn overduidelijk: Josh Rouse’s ster als the new pop kid is in het begin van het nieuwe millennium snel stijgende, al zal het totaal anders lopen.
Suburban Sweetheart / Dressed Up Like Nebraska / Invisible / Late Night Conversation / Flair / The White Trash Period Of My Life / A Simple Thing / A Woman Lost In Serious Problems / Lavina / Reminiscent
In een bestendige lijn die loopt via Amerikanen als Bon Iver en Fleet Foxes, en de Britten van Mumford & Sons treffen we aan het Nederlandse uiteinde The Black Atlantic aan. De Groninger band bouwt aan een stevige (inter)nationale reputatie. Niet alleen was de groep rond Geert van der Velde al te zien in De Wereld Draait Door, maar ook internationaal is The Black Atlantic een goed exportproduct, vergelijkbaar met 's-Neerlands top-dj's. Bij The Black Atlantic hebben we het echter over soms beklemmende countryfolk waarin sprookjesachtige vocalen aan- en wegzweven en stiltes worden onderbroken door pianovegen, banjogetokkel, trapdrum en stil akoestisch gitaarspel. Meeslepend en betoverend is dan ook Reverence For Fallen Trees, het eerste album van The Black Atlantic. De plaat kent een verstilde en soms ook claustrofobische sfeer, wat vooral te danken lijkt aan het feit dat de band deze wonderschone plaat eind 2008 opnam in een hut in Saranac Lake in de bossen van upstate New York. Zanger en multi-instrumentalist Geert van der Velde is een lyricus pur sang. Zijn songs zijn aangrijpend, en tegelijk fascinerend ongrijpbaar. Ze doen dan ook een zeer sensitieve geest vermoeden, getuige licht-misantropische, herfstgetinte liederen als Heirloom, Old, Dim Light, Walked-on Wood en Madagascar. Het zijn werkelijk sublieme liedjes waarin golvende harmonieën en gestapelde vocalen zich voortbewegen op repetitieve, maar introspectieve ritmes – Talk Talks neo-modernisme en de machtige koralengezang van Phosphorescents Pride indachtig. Ze monden uiteindelijk uit in tien majesteitelijke songs; tezamen een indrukwekkend debuutalbum vormend. Reverence For Fallen Trees is een liefdevol product, want verkrijgbaar op groen vinyl en gestoken in een gave hoes, in een soort handgemaakte cd-versie met tekstposter en regulier bij bij major V2.
