Jason Isbell and The 400 Unit | Here We Rest

Op grond van het materiaal op Here We Rest ben ik de mening toegedaan dat Jason Isbell beter en beter wordt. Isbells debuut in 2007 stelde mij behoorlijk teleur, al revancheerde hij zich daarna met het sterke groepsalbum Jason Isbell and The 400 Unit. Op Here We Rest zet Isbell de opgaande lijn door, want soulvol, warmbloedig en grofkorrelig tegelijk. Als veelbelovende gitarist en songschrijver werd Isbell – tevens toentertijd het liefje van Shonna Tucker – Drive-By Truckers binnengehaald. Hoewel een zinvolle toevoeging, drie albums later stond hij weer buiten. Inmiddels is Isbell beter gaan zingen en heeft hij zijn stiel gevonden in soulvolle countryrock, of rockende countrysoul. Afkomstig uit Greenhill, Alabama moet Jason Isbell welhaast de straling van het nabije Muscle Shoals gevoeld hebben, want Here We Rest is vooral volbloed countrysoul. Tussen zwabberend en walsend, tussen gevoelig melancholiek en potent countryrockend, daar ergens bevindt zich Here We Rest. Begeleid door Hammond, pedal steel en diens eigen elektrische gitaar, en geëquipeerd met voortreffelijke liedjes als 'Alabama Pines', 'Go It Alone', 'We've Met' en 'Save It For Sunday' promoveert Jason Isbell wat mij betreft naar de hoogste divisie.

Alabama Pines / Go It Alone / We've Met / Codeine / Stopping By / Daisy Mae / The Balllad Of Nobeard / Never Could Believe / Heart On A String / Tour Of Duty