Tja,
als dit geen supergroep is... Damon Alburn – zonder twijfel een
muzikaal wonderkind – heeft de Gorillaz van zich afgeschud en is in
zee gegaan met ex-Clash-bassist Paul Simenon, ex-Verve-gitarist Simon
Tong en Afrobeat-drummer Tony Allen. Wat op het oog een tamelijk
onsamenhangend gezelschap lijkt, is in werkelijkheid een fantastische
band. Die bovendien een geweldige sound heeft weten te creëren.
De groep wordt geleid door de stem en het rommelige en bonkige
pianospel van Damon Albarn. Met zijn depressie-hoedje en sfeervolle
toetsenspel doet hij denken aan de losheid van The Band, al bevat The
Good, The Bad & The Queen louter pure Britse muziek. Door het
droge en dub-achtige basspel van Simenon springt The Clash gelijk in
gedachten, maar ook klinkt de working class-sixtiesbeat van The Small
Faces door in de muziek. The Good, The Bad & The Queen is
een uitzonderlijk rijk gearrangeerde cd die barok klinkt; niet alleen
vanwege viool en cello, maar ook vanwege Danger Mouse’s
geprogrammeerde elektronica. Maar nergens klinkt het steriel; de ware
Londense, losse punky sfeer komt nadrukkelijk naar voren in
prachtsongs als 'Kingdom Of Doom' en 'Herculean', mede waardoor The
Good, The Bad & The Queen zich laat beluisteren als een
muzikale rondrit door het 19e eeuwse Londen. De sfeer is donker en
vaak weemoedig, zoals in het sferische 'A Soldier’s Tale' en
wanneer het tempo omhoog gaat is daar het fantastisch ritmische spel
van de 66-jarige Allen. De muzikale rijkdom, de grote variatie en de
prachtige Albarn-composities maken van The Good, The Bad & The
Queen een zeer verrassende plaat. En een geweldige bovendien.
History
Song / 80's Life / Norhern Whale / Kingdom Of Doom / Herculean /
Behind The Sun/ The Bunting Sun / Nature Springs / A Soldier's Tale /
Three Changes / Green Fields / The Good, The Bad & The Queen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten