Bergen White | For Women Only

For Women Only zit in een vreselijk lelijke hoes. De directe associatie met candlelight-muziek en het oeuvre van James Last doet het album absoluut geen recht. De hoes van For Women Only is dan ook puur misleidend. Het verklaart wel waarom For Women Only bij verschijning in het voorjaar van 1970 geen enkele aandacht krijgt van de serieuze popmuziekliefhebber. De maker van het album, Bergen White, maakt nog een paar niet-verkopende singles en verkiest dan een – succesvolle – carrière als arrangeur.

Bergen White is in 1964 wiskundeleraar in Nashville, Tennessee als hij een beter betaalde baan kan krijgen bij Hit Records als zanger van covers van hits die als originelen aan supermarktketens verkocht worden. White raakt geïnteresseerd in het arrangeerwerk en krijgt de gelegenheid de b-kantjes van de singles te vullen met eigen materiaal. Door het namaken van pophits raakt White bedreven in de kunst van het arrangeren. Daarnaast kent White een bescheiden succes als zanger in de live-band van surfgroep Ronny and the Daytonas. Na zo’n optreden ontmoet Bergen White bovendien zijn grote voorbeeld: Brian Wilson. Nadat White in 1967 voor Monument een single heeft uitgebracht, tekent hij als solo-artiest bij Nashville-entrepeneur Shelby Singleton. Als tegenwicht tegenover de arrangeerklussen – waar hij zich vooral een ingehuurde kracht voelt – wil Bergen White zijn eigen ideeën uitvoeren; wil hij een solocarrière. Met zijn oude vriend, sessiegitarist en engineer Wayne Moss, werkt White anderhalf jaar lang in Moss’ Cinderella Studio met tussenpozen aan zijn albumdebuut. Tot hun beschikking staat Area Code 615, een fameuze groep Nashville-studiomuzikanten: mondharmonicaspeler Charlie McCoy, gitarist Mac Gayden, pianist David Briggs, bassist Norbert Putnam en drummer Kenneth Buttrey. Zij zorgen voor een perfecte begeleiding, maar het zijn Bergen White’s fenomenale orkestrale arrangementen die van For Women Only een barok en uniek meesterwerk maken. White’s zachte tenor weet zich omgeven door gitaar-arpeggio ’s, pianoflarden, fuzz-gitaar, klavecimbel en de meest bitterzoete strijkerspartijen voorstelbaar. White’s keuze van covers is nagenoeg onberispelijk en diens interpretaties daarvan fabuleus. Van softpopcomponisten Barry Mann en Cynthia Weil covert White het prachtige ‘She Is Today’; van Bread-zanger David Gates zowel ‘Gone Again’ als het etherische ‘Look At Me’, dat niet had misstaan op Love’s Forever Changes. Van Mickey Newbury diens ‘Let Me Stay Awhile’ en van Townes Van Zandt het hartverscheurende ‘Second Lover’s Song’, dik aangezet met dramatisch snerpende violen. Maar ook Bergen White’s eigen composities, ‘It’s Your Time’, ‘The Bird Song’ en ‘Now’ – gezongen met zijdezachte stem en voorzien van klavecimbel, ijle violen en ronkende cello’s – dragen volwaardig bij aan de brille van dit baroque-pop meesterwerk. Maar door de misleidende hoes en de falende promotie zag niemand dat in 1970.

Bergen White koos eieren voor zijn geld en werd een veelgevraagd en arrangeur: hij werkte onder meer met Tony Joe White, Glen Campbell, Elvis Presley en ook Garth Brooks. Desondanks is zijn grootste muzikale prestatie zonder twijfel For Women Only.

She Is Today / It’s Your Time / Let Me Stay Awhile / Look At Me / Lisa Was / Hurt So Bad / On And On / Gone Again / Second Lover’s Song / The Bird Song / Now / It’s Over Now